scholarly journals Effects of Acute Fructose Loading on Markers of Inflammation—A Pilot Study

Nutrients ◽  
2021 ◽  
Vol 13 (9) ◽  
pp. 3110
Author(s):  
Camilla Olofsson ◽  
Monica Eriksson ◽  
Ann-Christin Bragfors Helin ◽  
Björn Anderstam ◽  
Nicola Orsini ◽  
...  
Keyword(s):  
Adhesion Molecule ◽  
Inflammatory Markers ◽  
Intercellular Adhesion Molecule ◽  
Low Grade ◽  
Intercellular Adhesion Molecule 1 ◽  
Monocyte Chemoattractant Protein 1 ◽  
Postprandial State ◽  
Markers Of Inflammation ◽  
Bacterial Lipopolysaccharides ◽  
Cell Adhesion Molecule 1

Inflammation plays a role in development of diabetic complications. The postprandial state has been linked to chronic low grade inflammation. We therefore aimed to investigate the acute effects of fructose loading, with and without a pizza, on metabolic and inflammatory markers in patients with type 2 diabetes (T2D) (n = 7) and in healthy subjects (HS) (n = 6), age 47–76 years. Drinks consumed were blueberry drink (18 g fructose), Coca-Cola (17.5 g fructose), and fructose drink (35 g fructose). The levels of glucose, insulin, insulin-like growth factor binding protein-1 (IGFBP-1) and inflammatory markers: Interleukin-6 (IL-6), Monocyte chemoattractant protein-1 (MCP-1), Interleukin-18 (IL-18), Intercellular Adhesion Molecule 1 (ICAM-1), vascular cell adhesion molecule 1 (VCAM-1), and bacterial lipopolysaccharides (LPS) were analyzed in blood. The postprandial responses were assessed using Wilcoxon’s matched-pairs test, Friedman’s ANOVA and Mann–Whitney U test. There was no difference in baseline levels of inflammatory markers between the groups. In T2D, MCP-1 decreased following blueberry drink and Coca-Cola (p = 0.02), Coca-Cola + pizza and fructose + pizza (p = 0.03). In HS, IL-6 increased following blueberry + pizza and fructose + pizza (p = 0.03), there was a decrease in MCP-1 following blueberry drink and Coca-Cola (p = 0.03), and in ICAM-1 following blueberry + pizza (p = 0.03). These results may indicate a role for MCP-1 as a link between postprandial state and diabetes complications, however further mechanistic studies on larger population of patients with T2D are needed for confirmation of these results.

Παθοφυσιολογία της αντίδρασης του ενδοθηλίου μετά από αγγειοπλαστική νεφρικής αρτηρίας

2014 ◽  
Author(s):  
Κυριακή Ταβερναράκη
Keyword(s):  
Adhesion Molecule ◽  
Intercellular Adhesion Molecule ◽  
Vascular Cell Adhesion ◽  
Intercellular Adhesion Molecule 1 ◽  
Monocyte Chemoattractant Protein 1 ◽  
Monocyte Chemoattractant ◽  
Tnf Α ◽  
Factor Α ◽  
Cell Adhesion Molecule 1 ◽  
Necrosis Factor

Σκοπός:Για τη μελέτη του παθοφυσιολογικού μηχανισμού αντίδρασης του τοιχώματος της νεφρικής αρτηρίας που εκλύεται κατά την αγγειοπλαστική με τοποθέτηση stent πραγματοποιήθηκε ποσοτικός προσδιορισμός έξι διαφορετικών παραγόντων φλεγμονής -μεσολαβητών (κυτοκίνες) στον ορό αίματος ασθενών που υποβλήθηκαν σε αυτήν την μέθοδο. Απώτερος σκοπός της μελέτης, μέσω της αξιολόγησης των διαφορών στις συγκεντρώσεις των μεσολαβητών σε ασθενείς που εμφάνισαν ή όχι επαναστένωση του αγγείου, είναι η αναγνώριση καποιού παράγοντα φλεγμονής που θα αποτελέσει δείκτη πρόβλεψης της επαναστένωσης με στόχο την πρόληψη αυτής.Υλικό - Μέθοδος:Μελετήθηκαν είκοσι δύο ασθενείς (17 άνδρες, μέσος όρος ηλικίας 66 έτη), με στένωση στην έκφυση της νεφρικής αρτηρίας και μή καλώς ρυθμιζόμενη υπέρταση, οι οποίοι υποβλήθησαν σε αγγειοπλαστική νεφρικής αρτηρίας με τοποθέτηση stent. Στους ασθενείς αυτούς πραγματοποιήθηκαν αιμοληψίες σε τρεις διαφορετικούς χρόνους: αμέσως πριν την αγγειοπλαστική (baseline), 24 ώρες και 6 μήνες μετά την αγγειοπλαστική και μετρήθηκαν στον ορό τους οι εξής μεσολαβητές: (1) Παράγοντας Νέκρωσης Όγκου-α (Tumor necrosis factor-α, TNF-α), (2) Ιντερλευκίνη 6 (Interleukin-6, IL-6), (3) Πρωτεΐνη χημειοτακτική για τα μονοκύτταρα τύπου-1 (Monocyte Chemoattractant protein-1, MCP-1), (4) Διακυτταρικό μόριο προσκόλλησης-1 (Intercellular adhesion molecule-1, ICAM-1), (5) Μόριο προσκόλλησης αγγειακών κυττάρων-1 (Vascular cell Adhesion Molecule-1, VCAM-1) και (6) Παράγοντας RANTES (Regulated upon Activation Normal T-cell Expressed presumed Secreted). Στους έξι μήνες μετά την αγγειοπλαστική πραγματοποιήθηκε έχρωμο Doppler υπερηχογράφημα και καταγράφηκε η ανάπτυξη ή όχι επαναστένωσης εντός του stent. Επιπλέον, αξιολογήθηκαν οι διαφορές της συγκέντρωσης αυτών σε ασθενείς που εμφάνισαν επαναστένωση της νεφρικής αρτηρίας στους 6 μήνες μετά την αγειοπλαστική συγκριτικά με αυτούς που δεν εμφάνισαν επαναστένωση.Αποτελέσματα:Η συγκέντρωση της ΙL-6 αυξήθηκε σημαντικά 24 ώρες μετά την αγγειοπλαστική (8.3 pg/mL ± 1.24 vs 2.76 pg/mL ± 1.27 τιμές baseline), ενώ στους 6 μήνες μετά επέστρεψε στις προ την επέμβαση τιμές (2.6 pg/mL ± 1.77) (Ρ<.0001). Δεν σημειώθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές στις συγκεντρώσεις των υπολοίπων μεσολαβητών σε κανέναν από τους τρεις χρόνους. Επίσης, βρέθηκε πως η συγκέντρωση της ΙL-6 τόσο πρίν την αγγειοπλαστική όσο και 6 μήνες μετά την αγγειοπλαστική ήταν σημαντικά υψηλότερη στους ασθενείς που ανάπτυξαν επαναστένωση (8.13 pg/mL ± 4 vs 0.75 pg/mL ± 0.47 [P,.005] και 9.55 pg/ml ± 6.5 vs 0.42 pg/ml ± 0.35 [p<.02] αντίστοιχα).Συμπέρασμα:Με βάση τα αποτελέσματα προτείνουμε πως η αγγειοπλαστική της νεφρικής αρτηρίας με τοποθέτηση stent προκαλεί μια φλεγμονώδη αντίδραση στο τοίχωμα της αρτηρίας, όπως αυτή εκφράζεται με την υψηλή συγκέντρωση ΙL-6 στο αίμα 24 ώρες μετά την επέμβαση. Όσον αφορά στην ανάπτυξη ή όχι επαναστένωσης του αγγείου προτείνουμε πως η ΙL-6 μπορεί να να αναγνωρίσει τους ασθενείς υψηλού κινδύνου και κατ’ επέκταση να αποτελέσει έναν δείκτη πρόβλεψης της επαναστένωσης.

scholarly journals Recombinant Methionyl Human Leptin Administration to Achieve High Physiologic or Pharmacologic Leptin Levels Does Not Alter Circulating Inflammatory Marker Levels in Humans with Leptin Sufficiency or Excess

2005 ◽  
Vol 90 (3) ◽  
pp. 1618-1624 ◽  
Author(s):  
Jean L. Chan ◽  
John Bullen ◽  
Violeta Stoyneva ◽  
Alex M. DePaoli ◽  
Carol Addy ◽  
...  
Keyword(s):  
Adhesion Molecule ◽  
Inflammatory Markers ◽  
Intercellular Adhesion Molecule ◽  
Intercellular Adhesion Molecule 1 ◽  
Monocyte Chemoattractant Protein 1 ◽  
Monocyte Chemoattractant ◽  
Monocyte Chemoattractant Protein ◽  
Tnf Α ◽  
Obese Subjects ◽  
Soluble Intercellular Adhesion Molecule

A role for high leptin levels in the proinflammatory state associated with obesity has been proposed on the basis of observational studies, but a recent interventional study employing administration of long-acting pegylated leptin resulting in very high pharmacologic levels in obese subjects did not support this idea. These interventional studies have not yet been independently confirmed, however, and varying levels and duration of hyperleptinemia as well as the presence of comorbidities such as diabetes have not yet been investigated as potential effect modifiers. We performed three interventional studies involving administration of recombinant methionyl human leptin (r-metHuLeptin) to lean, otherwise healthy obese, and obese diabetic subjects to investigate whether increasing circulating leptin levels over a wide spectrum of values (from low physiologic to high pharmacologic) would alter serum levels of inflammatory markers and other cytokines important in the T helper cell response. Increasing leptin levels from low physiologic to high physiologic in lean men and from higher physiologic to low pharmacologic in obese men over 3 d did not alter serum interferon-γ, IL-10, TNF-α, monocyte chemoattractant protein-1, or soluble intercellular adhesion molecule-1. In obese subjects with type 2 diabetes mellitus, the administration of r-metHuLeptin for 4 or 16 wk, resulting in high pharmacologic leptin levels, did not activate the TNF-α system or increase cytokines or inflammatory markers, including IL-10, IL-6, C-reactive protein, monocyte chemoattractant protein-1, and soluble intercellular adhesion molecule-1. These findings do not support an etiopathogenic role for leptin in proinflammatory states associated with leptin excess such as obesity and have direct relevance for the potential future therapeutic use of r-metHuLeptin in humans.

scholarly journals Adhesion-dependent interactions between eosinophils and cholinergic nerves

2002 ◽  
Vol 282 (6) ◽  
pp. L1229-L1238 ◽  
Author(s):  
Paul J. Kingham ◽  
W. Graham McLean ◽  
Deborah A. Sawatzky ◽  
Marie Therese Walsh ◽  
Richard W. Costello
Keyword(s):  
Adhesion Molecules ◽  
Adhesion Molecule ◽  
Cell Function ◽  
Intercellular Adhesion Molecule ◽  
Cholinergic Nerves ◽  
Intercellular Adhesion Molecule 1 ◽  
Parasympathetic Nerves ◽  
Oxidase Inhibition ◽  
Cell Adhesion Molecule 1 ◽  
Eosinophil Degranulation

Eosinophils adhere to airway cholinergic nerves and influence nerve cell function by releasing granule proteins onto inhibitory neuronal M2 muscarinic receptors. This study investigated the mechanism of eosinophil degranulation by cholinergic nerves. Eosinophils were cocultured with IMR32 cholinergic nerve cells, and eosinophil peroxidase (EPO) or leukotriene C4 (LTC4) release was measured. Coculture of eosinophils with nerves significantly increased EPO and LTC4 release compared with eosinophils alone. IMR32 cells, like parasympathetic nerves, express the adhesion molecules vascular cell adhesion molecule-1 and intercellular adhesion molecule-1 (ICAM-1). Inhibition of these adhesion molecules alone or in combination significantly inhibited eosinophil degranulation. IMR32 cells also significantly augmented the eosinophil degranulation produced by formyl-Met-Leu-Phe. Eosinophil adhesion to IMR32 cells resulted in an ICAM-1-mediated production of reactive oxygen species via a neuronal NADPH oxidase, inhibition of which significantly inhibited eosinophil degranulation. Additionally, eosinophil adhesion increased the release of ACh from IMR32 cells. These neuroinflammatory cell interactions may be relevant in a variety of inflammatory and neurological conditions.

Sign in / Sign up

Export Citation Format

Share Document