Lectio divina jako metoda formacji chrześcijańskiej w ujęciu kardynała Carlo M. Martiniego i koptyjskiego mnicha ojca Matta al-Miskina

Celem artykułu jest ukazanie, jak w ramach chrześcijańskiej formacji duchowej doprowadzić wierzącego na drodze modlitwy metodą lectio divina do spotkaniai egzystencjalnego poznania Jezusa Chrystusa. Dokonuje się to przez aktywowanie w wierzącym procesu trójetapowej duchowej przemiany stymulowanej ćwiczeniem się metodą lectio divina w modlitewnym czytaniu (lectio) i rozważaniu tekstów Pisma Świętego jako Słowa Bożego (meditatio) doprowadzających do kontemplatywnego zjednoczenia z Bogiem (contemplatio), uwidaczniającym się w działaniu zgodnym z rozeznaną Bożą wolą (actio divina). Artykuł, przedstawiając ujęcia lectio divina jezuity kard. Carlo Marii Martiniego i ortodoksyjnego Kopta, eremity i opata, ojca Matta al-Miskina, na tle trwającej wieki historycznej ewolucji tej metody, wskazuje na formacyjną performatywność praktykowania lectio divina jako metody formacji chrześcijańskiej. Obydwaj jej praktycy i promotorzy są reprezentantami dwóch tradycji modlitewnych Kościołów Wschodu i Zachodu. Ich ujęcia lectio divina, jedno egzegetyczne, inspirowane Ćwiczeniami duchowymi św. Ignacego Loyoli, drugie eremityczne, bazujące na życiu i apoftegmatach eremity św. Antoniego Wielkiego, choć różnią się co formuł praktykowania, to jednak, co do rozumienia jej istoty i dynamiki, są w wielu istotnych aspektach tożsame. Wynika to z tego, że obydwa ujęcia lectio divina jako metody chrześcijańskiej formacji duchowej są mocno zakorzenione w znajomości Pisma Świętego, nauczaniu Ojców Kościoła oraz mądrości Ojców Pustyni.

Religious Desire in the Poetry of Vittoria Colonna : Insights into Early Modern Piety and Poetics

This chapter examines Vittoria Colonna’s biblically inspired verse and the pious traditions to which they point, suggesting that for her, a devout writer, the Bible was not just a text to be read, interpreted, written about and shared, but also prayed and ruminated upon. Through a close reading of selected verses in which the poet inserts scriptural transpositions into poetic constructs highlighting the lyric persona’s unrealized spiritual desires, this chapter explores the writer’s practice and seeming promotion of the lectio divina and the lectio spiritualis, that is, of her use of the Bible not as a pious source of inspiration, but as an instrument of personal devotion by which she might be brought to direct, personally transformative engagement with the divine.

Ku pełnemu uczestnictwu w Eucharystii w okresie pandemii

Kult chrześcijański jest kultem na wzór Jezusa Chrystusa i w zjednoczeniu z Nim (Rz 12, 1). Dlatego najpełniejszym wyrazem kultu w Kościele jest Eucharystia. W niej uobecnia się sakramentalnie jedyna i raz na zawsze dokonana ofiara Chrystusa, czyli Jego życie w posłuszeństwie i oddaniu się Ojcu, które ma swe spełnienie w śmierci na krzyżu. Uczestnictwo wiernych w Eucharystii polega na naśladownictwie Jezusa w posłuszeństwie Ojcu, czyli na składaniu duchowych ofiar, które Jezus włącza w swą jedyną ofiarę. Uczestnictwo w Eucharystii jako szczególne wyzwanie w okresie pandemii nie tylko ze względu na trudności z fizycznym uczestnictwem, ale też możliwie pełnym uczestnictwem pozasakramentalnym, czyli na odległość. Pierwszym ważnym warunkiem jest pragnienie sakramentalnego uczestnictwa i zjednoczenia z Chrystusem, czyli komunia duchowa. Pomocne w tym są transmisje Mszy przez środki przekazu. Kolejnymi istotnymi warunkami takiego uczestnictwa są towarzyszące mu pragnienie nieustannego nawracania się (ukierunkowanie życia na Boga) oraz zaangażowanie na różnych płaszczyznach w życie Kościoła. Za szczególny filar takiego uczestnictwa pozasakramentalnego należy uznać rozważnie słowa Bożego w formie lectio divina. Wierny ma prawo czytać księgi Pisma św. w dowolnej kolejności. Jednak najbardziej eklezjalną lekturą Biblii jest ta, ukierunkowana na codzienną Eucharystię. Pojedynczy wierny karmi się tym słowem, które danego dnia jest skierowane do całego Kościoła.

Coping with Pastoral Burnout Using Christian Contemplative Practices

Three Christian Devotion Meditation (CDM) practices—lectio divina, centering prayer, and the examen—will be offered to aid in coping with ministerial stress and to prevent burnout. CDM or Christian contemplative practices are uniquely suited to develop the emotional resources pastors need for coping with burnout. The office of the pastor faces pressures which can cause burnout and threaten their ministries and personal relationships. The experience of pastoral burnout consists of acedia. Pastors experience spiritual emptiness due to two unique aspects of pastoral life. First, because pastors often work alongside with their families in the church while simultaneously serving their congregants, they experience inter-role conflict due to the high level of boundary ambiguity between their vocational and family lives. Second, pastors need to rely on their psychological resources to provide for their church members due to the emotional labor required of their positions. Consequently, pastors must rely on emotional labor strategies to respond positively to their congregations, which in turn can lead to emotional exhaustion.

Points of Resistance to Lectio Divina: An Anthropological Perspective

What is distinctive about lectio divina as a practice? What does it require of us, and for what purpose? This ethnographic response considers the relational character of lectio divina and examines the social context of reading as listening. As a way of bringing its characteristics into relief, I describe two ways in which we might find ourselves resisting this slow, prayerful reading. Firstly, the resistance of the body, as it struggles with the physiological challenge of slowing down the pace and recasting reading as an auditory process. Secondly, the resistance of the self, uncomfortable with having to cede control. Lectio divina sits in awkward tension with a world dependent on speed and grounded in individualism.

Lectio Divina: Reading in The Rule of St Benedict

Classical traditions of reading lie at the origins of Lectio Divina, a characteristic practice of the Christian monastic tradition. The article is based on an analysis of the Prologue of the Benedictine Rule as a performative text, exemplifying the dynamic of the relationships between the human text and reader, as well as the sense of its authority in terms of divine authoriship as word of God, and how this dynamic creates a community of listeners and speakers. Lectio divina is thus presented as constitutive of the monastic community and the structures of authority that sustain it; the article shows how the Bible forms a monk's sense of time and existence. Finally it considers the Rule's understanding of contemplation in a lived theology of reading.